Blog

De zomer en de Desmonteghea

De toeristen
Vanaf begin juli is het zomerseizoen hier echt op gang gekomen. Het weer was ronduit schitterend, niet te warm en niet te koud. De toeristen zijn dan ook in grote getallen aangekomen, met letterlijk files tot gevolg.

Mijn tripje naar de supermarkt duurde ineens 10 minuten langer. De winkel werd letterlijk overspoeld door toeristen en ‘ja’ ook door Chinezen en Japanners met selfiesticks! 
Meest gekke dat we gezien hebben: een Chinees koppel, zij in trouwkleed met een bruidsboeket en onderaan een zwarte jeans (want het was wat frisjes), hij met een gigantisch fototoestel; om dan hun trouwfoto’s aan het meer van Alleghe te kunnen nemen. Of koppels met de duurste wandelschoenen, meest uitgeruste rugzakken, verrekijkers en allerlei accessoires die dan uiteindelijk toch niet aan hun wandeling beginnen en op een terrasje ‘ene gaan drinken’.

Personeel
Omgekeerd dan in België is er hier een overschot aan personeel, wat dus de ‘bazen’ het recht/de macht geeft om hoge verwachtingen te hebben van hun personeel en hen onmogelijke uren te laten draaien, zonder vakantie, vrijaf,… zonder zich daar schuldig over te voelen.

De mensen die hier werk hebben, zijn blij dat ze kunnen werken en zijn veel te braaf; ze doen dus ook wat hun baas van hen verlangt. Zo had ik een collega aan de kassa die ’s morgens vanaf 07.00uur in de winkel was tot ’s avonds 21.00u; om alles op te starten en af te sluiten (met tussendoor 2u pauze). Zij heeft van juli tem half september letterlijk 2 dagen vrijaf gehad. Respect!

Ondertussen is mijn contract in de supermarkt ten einde gelopen en ben ik al enkele weken bezig in het lokale immokantoor. Hier sta ik mee in voor de verhuur van de vakantie-appartementen, de boekingen, offertes en mag ik stilaan meehelpen bij de verkoop van huizen & appartementen.

De werken
De werken deze zomer zijn helaas niet zo vlot verlopen als gepland, dit door enkele problemen met onze ingenieur. Dankzij onze buurman hebben we nu een nieuwe technicus gevonden die ons project volgt, helaas hebben we door deze farce heel wat vertraging opgelopen. We hopen dat we deze winter nog wel enkele zaken aan de binnenkant van het huis kunnen doen. De buitenkant wordt moeilijk aangezien het hier begin december écht koud wordt en er te veel sneeuw om nog deftig te kunnen werken.

De herfst
Na een zeer aangename zomer is hier ook de herfst begonnen. September en oktober zijn nog uitzonderlijk aangename maanden geweest, in de zon is het vaak nog erg aangenaam maar ’s nachts vriest het al geregeld. Wij hebben onze beentjes goed getraind en hebben veel gewandeld; voor mij soms iets te zwaar, maar boven op de bergtop aankomen maakte het elke keer de moeite meer dan waard!
September is ook de maand van de ‘Desmonteghea’ of ‘Almabtrieb’, of beter gezegd ‘De koeien en schapen komen van den berg naar beneden’. Dit geeft reden tot een heus folklorefeest, elk weekend is er wel een ander dorpje aan de beurt. Op zaterdag komen de koeien en schapen naar beneden, helemaal versierd en paraderen ze door het dorp, ‘s avonds wordt er naar hartelust gegeten en gedronken in de ‘tendone’(tent). Op zondag starten ze met een mis, nadien weer eten en drinken en daarna wordt er een parade gehouden door de lokale folkgroepen.

’s Nachts dalen hier de herten af tot bijna in het dorp en burlen ze de hele nacht lang. De eerste keer dat we dit hoorden, dachten we dat we een bruine beer hoorde brullen, een angstaanjagend geluid dat komt van de heuvels rond ons dorpje.

Geduld en La Dolce Vita

1 Juni, finally, de aankomst van Hans en Miel, een maand alleen zitten was toch wel lang genoeg. Nu kunnen we samen aan ons project beginnen! En Lex wijkt geen meter meer van Hans zijn zijde.
Na enkele dagen rondtrekken en wat sightseeing is Miel een wandelend reclamebord geworden voor de Dolomieten en onze B&B!

Casa Aperta voor de buren

Dagelijks kwamen we mensen tegen die ons vroegen achter het huis, het project en de werken. Er werd serieus wat afgeroddeld en gepraat in ons minidorpje, vandaar dat we beslist hebben om een Casa Aperta (open huis dag) te organiseren voor onze dorpsgenoten en kennissen. De flyers werden uitgehangen in de lokale supermarkt en in de gelateria (van Facebookevents of dergelijke is hier geen sprake aangezien de gemiddelde leeftijd 55+ bedraagt.)

We hadden (ruim voldoende) wijn voorzien, wat chips en nootjes. Het was enkel moeilijk in te schatten wie er nu juist zou komen.

Gelukkig was het een reuze succes! De ene buurvrouw had kleine gebakjes bij, de andere tiramisu, de andere verse bloemen en een fles wijn, mijn collega had een heuse taart gebakken en van een andere buurman hebben we een boek met de grammatica van het plaatselijke dialect gekregen!

In totaal hebben we zeker een dertigtal mensen mogen ontvangen, stuk voor stuk even vriendelijk en nieuwsgierig.

Eindelijk zon
In de vorige blog heb ik niets durven schrijven over het weer en de (afwezigheid van)  zon. In de maand mei is er hier uitzonderlijk veel regen gevallen en heeft de zon amper geschenen. Gelukkig is daar sinds enkele weken verandering in gekomen en hebben donkere donderwolken plaatsgemaakt voor een klaarblauwe hemel en de zon draait op volle toeren.

Het mooie weer zorgt er dan ook voor dat er hier op de plaatselijke wegen meer moto’s en fietsers rondrijden dan auto’s.

Op het plaatselijke strandje van Alleghe is het gezellig druk en kan iedereen genieten van een cocktail of Aperol Spritz; het koude water van het meer is momenteel nog voor de echte durvers!

België vs Italië

Na dik anderhalve maand hier heb ik toch al wel wat leuke en minder leuke verschillen ontdekt in het dagelijkse leven. Zo is gaan shoppen hier niet echt fun, een maatje 42 in België is hier een 48 of 50, mijn kleerkast wordt dus niet snel uitgebreid! Langs de andere kant kan je hier wel ongegeneerd in sportkledij rondlopen en is iedereen hier sportief; dat moet wel aangezien niks hier vlak is! Onze conditie is er al gigantisch hard op vooruit gegaan (die van mij zeker, aangezien die nagenoeg onbestaand was).

De wifi en 4G zijn hier stukken goedkoper dan in België; het strand, strandstoelen en parasols zijn volledig gratis te gebruiken. Sorteren en recycleren gaat hier veel verder, je kan zo goed als alles sorteren en je betaalt enkel voor het restafval. Bovendien wordt bij het ophalen van het afval alle containers uitgespoeld, dus geen vieze stinkende containers.
Hetgene we wel missen is een goeie portie fritten van’t frituur met een curryworst special, preparé en een donkergrof brood, kan er iemand misschien een pakketje opsturen met DHL express?

De werken

Hier is het verschil tussen de Italiaanse mentaliteit en die van Hans momenteel erg groot. Hans kon niet wachten om het huis beginnen af te breken, er is dan ook al gigantisch veel gebeurd op een paar weken tijd. De vloer tussen zolder en 1everdiep is eruit, de bezetting is al weggekapt, het hout ligt netjes gestapeld, enz. Hiervan mogen we geen foto’s posten van de ingenieur, want de gemeente moest zomaar eens zien dat Hans in zijn eigen huis aan het werken is..

De Italiaanse manier van werken hebben we ondertussen al ontdekt: de vergunning voor de werken van de parking laat ondertussen al een 4 tal weken op zich wachten want de persoon die de vergunningen goedkeurt zat vorige week ziek thuis en deze week gaat hij zijn best doen om het te bekijken. Toch verwacht onze ingenieur dat binnen dit en twee weken de werken aan de parking en toegangsweg zullen starten.

Ook op andere vlakken wordt ons geduld op de proef gesteld: zo heeft het openen van een zichtrekening met bankkaart 2 uur geduurd bij de plaatselijke bank; als je naar het gemeentehuis wil, moet je geluk hebben dat de juiste persoon aan het werk is, zoniet, moet je de volgende dag terugkomen.
Wij blijven ‘geduldig’ afwachten op wat nog gaat komen…

De Grote Verhuis

Douchen met Dreft
Eindelijk was het daar, 1 mei, verhuisdag.
We (papa, Lex en ik) vertrokken gepakt en gezakt naar de Dolomieten, na een vermoeiende maar zeer vlotte rit, met voldoende versnaperingen onderweg, kwamen we aan in Rocca Pietore. Al snel wist heel het dorp dat we, “i Belgi” er waren, de tamtam gaat hier zowaar nog sneller dan in Hoogstraten, iedereen weet alles!
Vol goede moed begonnen we dozen uit te laden in het mini-appartamentje, hier en daar een extra rekje erbij en zo kregen we alles verassend goed binnen.
Daarna snel een pizza en terug naar huis voor een douche, alleen waar was die douchegel nu toch gebleven? Nog in de remorque of nog ergens in een doos..? Nergens te vinden… Dan maar douchen met Dreft.


Ontspanning en la dolce vita
Tijdens het verblijf van ex-collega’s/vriendinnen Marilyn en Sanne hebben we de nodige tijd genomen om te genieten van de mooie omgeving en het lekkere eten. We hebben onze conditie elke dag een beetje opgekrikt met onder andere het bezoek aan de waterval in Alleghe en de (nog steeds witte) Lagazuoi; nadien genoten we van een lekkere beloning.
Ohja en voor de fans van Lex; hij amuseert zich hier echt super goed, zijn motto:  “Walk, eat, sleep and repeat”.

Het project en de werken
Vanuit België hadden we een beetje het gevoel dat het project niet zo snel ging als we wilden, de communicatie verliep niet altijd even vlot en hoe zat het nu met die subsidies, vergunningen, plannen, offertes en aannemers!?
Gelukkig hebben we hier meer grip op de situatie, ondertussen is de aanvraag voor de subsidies goedgekeurd, de aanvraag voor de werken aan de tuin/parking is gebeurd, we hebben enkele offertes ontvangen en reeds een eerste aannemer ontmoet. Idealiter zouden de werken aan de parking starten in juni. Van zodra deze werken klaar zijn, hebben de volgende aannemers toegang tot het huis.
Vanaf begin juni is Hans hier ook en kan hij zich volledig storten op de renovatie.


Mi dasjj dosj rosjetti

Ondertussen heb ik zelf ook werk gezocht, dit om de verveling wat tegen te gaan en een extra bron van inkomsten te hebben om de dagelijkse kosten te dekken. Via-via ben ik terecht gekomen bij Cooperativa di Alleghe (lees: supermarkt in Alleghe). Hier heb ik nu een week mogen proefdraaien aan het brood en de charcuterietoog.


Net zoals in België komen elke dag dezelfde mensen hier hun inkopen doen en zijn er ook hier vriendelijke mensen en minder vriendelijke mensen. Zo zijn er die direct vragen ‘Ben je nieuw, vanwaar ben je?’ En een babbeltje beginnen in simpel Italiaans. Andere hebben het er iets moeilijker mee…

Zo moet je een mompelende 85-jarige oude opa, die enkel Ladinisch dialect praat, verstaan dat als hij zegt: “Mi dasjj dosj rosjetti” hij eigenlijk wil zeggen “2 keizerkes aub”.

Tijdens het zoeken naar een gepaste titel, kwam ik onderstaand liedje van Rocco Granata tegen, bij deze is de titel een ode aan de man die De Grote Verhuis in de omgekeerde richting deed.
https://open.spotify.com/track/5B5kWKarAJY26y629PDRNk?si=eBD3k-fgR9i9yZJ7O2iPCg

× How can I help you?